Mερικές εβδομάδες πριν τον τοκετό, παρουσιάζονται ορμονικές μεταβολές όπως μείωση της Προγεστερόνης και παράλληλη αύξηση της Προσταγλανδίνης και της Ωκυτοκίνης.

Η Προσταγλανδίνη επηρεάζει την σύσταση του τραχήλου της μήτρας και τον κάνει πιο μαλακό, τον προετοιμάζει για τον τοκετό, ενώ η Ωκυτοκίνη τις συσπάσεις της μήτρας τις κάνει πιο έντονες και πιο συχνές, μέχρι να φθάσουμε στην έναρξη του τοκετού.

Με τη βοήθεια των Προσταγλανδινών, ο τράχηλος εξαλείφεται σε μήκος και να διαστέλλεται, δίνοντας έναυσμα στην έναρξη τοκετού.

Με την αυτόματη ή τεχνητή ρήξη των υμένων (Μη επιστημονικός όρος: έσπασαν τα νερά), έχουμε τον εξελισσόμενο ενεργό τοκετό.

Όταν η διαστολή τραχήλου φθάσει τα 10 εκατοστά, είναι σχεδόν όλα έτοιμα για τον τοκετό.

Μετά τη γέννηση του μωρού σειρά παίρνει ο Πλακούντας, όπου είναι και το τελευταίο στάδιο του τοκετού.